Sneeuw, blijdschap en moeilijkere momenten

:-) :-) :-) :-):-) :-) :-) :-):-) :-) :-) :-)

Ja hoor het is dan zo ver, het sneeuwt en het vriest en het is ontzettend koud.
Zondagavond is het begonnen en maandagochtend lag er echt een super dik pak en dat ligt er nog steeds. De wegen zijn nu verandert in ijsbanen en het is gewoon levensgevaarlijk om ergens te komen met de fiets. De auto´s maken het er ook niet makkelijker op, omdat die wel winterbanden hebben, maar of dat nou zoveel helpt...................

Je kan dus begrijpen dat ik maandag helemaal blij en vrolijk aan mijn stage begon op de polikliniek aan de gynaecologische kant. Ik bedoel het sneeuwde en dat is waar ik zo lang op had gewacht :-)

Dit blijde gevoel was alleen erg snel weg. De verloskundige had me niet verteld dat ik maandag alleen maar met patienten werkte die kanker hadden. Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik in 1,5 jaar mijn oma en mijn tante hieraan verloren. Ik dacht dat ik het allemaal een plekje had gegeven, maar dat was niet helemaal waar. Om dat verdriet weer te zien en die angst, alles komt gelijk weer omhoog. Het verdriet van mezelf, van mijn familie, die verdomde onmacht en dat afwachten op een keer een goede uitslag, die bijna elke keer weer tegen valt.
Bij de eerste vrouw die kwam, heb ik dus ook heel hard zitten mee huilen, bij het slecht nieuws bericht. En ondanks dat zij niet wist waarom ik huilde, bedankte ze me, omdat er tenminste 1 was van de 3 die gevoel toonde. Ik heb er nog meer over nagedacht en vind echt dat ze daar meer aandacht aan moeten besteden bij de opleiding tot arts.
Ik heb het die hele dag zo zwaar gehad, maar denk dat het ook goed voor me is. Ik bedoel ik vergeet ze nooit en denk heel veel aan ze, maar op deze manier wordt dat toch weer bevestigd en denk je ook weer na over de belangrijkere dingen in het leven.

Vandaag ben ik weer met frisse moet begonnen. Eerst even de dodenrit overleefd met de fiets, want geloof me dat is het echt!!!!!
Vandaag was een super dag. Ik heb zoveel gezien en geleerd.
Ik ben begonnen met een vruchwaterpunctie. Had dit nog nooit gezien en alleen geleerd in de boeken, maar het ziet er zo gaaf en moet zeggen makkelijk uit. Wilde bijna vragen of ik het even over zou nemen :-)
Hierna heb ik IVF behandeling gezien, althans de voor stadia´s. De echo´s ervan en van de eicellen en welke ze kunnen gebruiken en noem maar op.
Om te controleren of er misschien kankercellen in de portio zitten, weefsel weg halen en door het laboratorium laten controleren.
Ik heb 2 abortussen gezien door middel van curettage en mijn god, dat is echt verschrikkelijk. Ik bedoel vind nog steeds dat iedereen zelf de beslissing moet maken, maar hoop echt dat ik nooit in deze situatie kom want weet nu niet meer zo zeker wat ik zou beslissen.
Dat geluid, het word in een zakje gekwakt (het was te vroeg om wat erin te herkennen) het is zo mensonwaardig echt. Het is net of het niks voorsteld of ze dat even doen en dan is het klaar. Echt ongelooflijk. Maar ja, goed om een keer te zien en om er over na te denken.

Zoals jullie kunnen lezen leer ik hier nog steeds zo veel. Ik heb het nog steeds zo naar mijn zin en zit hier zo op mijn plek.
Ik heb echt niet het gevoel dat ik hier al bijna 12 weken ben.
En nu met de sneeuw!! Ondanks dat het ontzettend eng is, is het ook super mooi. Ik heb een paar foto´s neer gezet zodat jullie het kunnen zien.

Heb zoveel nieuwe vrienden gemaakt en het zou zo raar zijn om die achter te moeten laten. En natuurlijk je zegt dat je contact houdt en met sommige zou dat ook wel zo zijn, maar het is toch een eng idee.

Gelukkig heb ik nog ongeveer 1,5 week om hierover na te denken en om afscheid te nemen.
Ik ben zo blij dat ik deze stap heb gezet en dat ik dit heb gedaan. Ik heb hier zoveel geleerd over school en over mezelf, had dit niet willen missen.

Kus